26 Years Without

The King

1994 - 2020

Ayrton Senna

Ayrton Senna

da Silva

21/3/1960 - 1/5/1994

 

Γέννηση: 21/03/1960
Χώρα/Πόλη: Βραζιλία/S.Paulo
Θάνατος: 01/05/1994
Τίτλοι: 3 ('88, '90, '91)
1ος αγώνας: '84 (Βραζιλία)
Τελευταίος: '94 (Αγ.Μαρίνος)
1η νίκη: '85 (Πορτογαλία)
Τελ.νίκη: '93 (Αυστραλία)
1η pole: '85 (Πορτογαλία)
Τελ.pole: (65η)  1994 (Αγ.Μαρίνος)
O Ayrton Senna da Silva υπήρξε ο κατεξοχήν αγαπημένος οδηγός όλων μας στην ιστορία της F1. Ο ιδιότροπος χαρακτήρας του αλλά και το οδηγικό του ταλέντο θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μας. Πάντα θα έχουμε στο μυαλό μας το ταλέντο του και θα τον θυμόμαστε για πάντα πίσω από ένα τιμόνι.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 60, στο Sao Paulo της Βραζιλίας. Από μικρός μπήκε στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, μόλις στα τέσσερα του χρόνια, όταν ο πατέρας του, του δώρισε το πρώτο του κάρτ. Από εκείνη την ηλικία ο Senna, άρχιζε να πλάθει τον χαρακτήρα του πειθαρχημένου οδηγού που ξέρει τι ζητά από τον εαυτό του και το αυτοκίνητο. Ο πρώτος του αγώνας, το 1973 στο Interlagos. Σε ηλικία 13 ετών βάζει τα γυαλιά σε όλα τα μικρά σε ηλικία αστέρια της εποχής, κερδίζοντας το πρωτάθλημα κάρτ. Εν συνεχεία το 77-78 κερδίζει το πρωτάθλημα Ν. Αμερικής και το `79 με μια εντυπωσιακή εμφάνιση στο Estoril για το παγκόσμιο πρωτάθλημα κατακτά την 2η θέση. Το `80 κερδίζει με το σπαθί του την 2η θέση στο Βέλγιο. Το `81 τον βρίσκει στην Αγγλία, να τρέχει, να αγωνίζεται και να κερδίζει στην Formula 1600. Παντρεύεται την γοητευτική κόρη του τότε αφεντικού του Liliane. Δεν πέρασαν κιόλας τέσσερις μήνες και ο Senna χωρισμένος πια, εγκαταλείπει την Αγγλία. Στο πρωτάθλημα του `82, κερδίζει τους 22 αγώνες...

Μέχρι το `83 ο Senna έτρεχε στην Formula 3 με κορυφαία στιγμή την πανωλεθρία του Brundle, κάνοντας απέναντι του 9 σερί νίκες. Ο Senna είχε ήδη αρχίσει να γράφει την δική του ιστορία. Οι ομάδες της F1 πάντα έψαχναν για ένα καλό οδηγό και το πρώτο βήμα είχε ήδη γίνει. Ένα συμβόλαιο 3 χρόνων στην μικρή Toleman ήταν πια γεγονός. Η Toleman ήταν η ομάδα που αργότερα αγοράστηκε από την Benetton και πήρε τίτλους στη δεκαετία του 90, όμως το 1984 ήταν από τις τελευταίες στη Formula 1. Ο Senna θα μάθαινε από πρώτο χέρι ότι ακόμα και ο καλύτερος οδηγός δεν μπορεί να ξεπεράσει τη μετριότητα χωρίς καλό μονοθέσιο. Μέτρια ήταν λοιπόν τα αποτελέσματά του με τη Toleman, με χειρότερο όλων το grand prix του Αγ. Μαρίνου όπου για πρώτη και μοναδική φορά στη καριέρα του ο Senna δεν κατάφερε να πάρει καν σειρά εκκίνησης.

Είναι γνωστό σε όλους που ασχολούνται με τη Formula 1, ότι ο αείμνηστος Ayrton Senna ποτέ δεν οδήγησε για την Ιταλική ομάδα.

Παρ' όλ' αυτά, και όπως διηγείται παρακάτω ο Cesare Fiorio, η Ferrari έφτασε πολύ κοντά στο να συνεργαστούν οι δύο αστέρες στον χώρο της Formula 1. Αν γινόταν κάτι τέτοιο η ιστορία της Formula 1 θα ήταν πολύ πιο διαφορετική. Και να η όλη ιστορία..

Δευτέρα, 9 Ιουλίου 1990. Η ομάδα της Ferrari συνέρχεται σιγά σιγά από τα πανηγύρια της κατάκτησης της 100ης νίκης της σε αγώνα Grand Prix. Την προηγούμενη μέρα στο Γαλλικό GP ο Alain Prost πέτυχε μια νίκη που θα σηματοδοτούσε την ανάκαμψη της ομάδας μέσα στη σεζόν. Ήταν η 3η νίκη του Γάλλου με Ferrari το 1990, πρώτη του χρονιά στην ομάδα. Το Ιταλικό μονοθέσιο ήταν η ξεχωριστή 641, το πρώτο και μοναδικό με ημιαυτόματο κιβώτιο, με τους ελέγχους των κυριότερων λειτουργιών στο τιμόνι και τον V12 που μπορούσε να αντικρίσει στα ίσα τον V10 της Honda.

Για την αναγέννηση της Ferrari, κύριος υπεύθυνος ήταν ο Cesare Fiorio, o sporting director της ομάδας, που κατάφερε να την κάνει να ορθοποδήσει μετά τον θάνατο του Enzo Ferrari και να την φέρει σε τροχιά πρωταθλήματος μετά από 4 χρόνια φτωχών αποτελεσμάτων.

Εκείνο το πρωί η διοίκηση της ομάδας έλαβε ένα fax. Από την άτακτη γραφή φαινόταν, ότι ο αποστολέας είχε χρησιμοποιήσει φορητή συσκευή, αλλά η υπογραφή του στο κάτω μέρος ήταν πασίγνωστη και καταφανής. Ayrton da Silva Senna.

Ο πρωταθλητής των δύο προηγούμενων ετών έγραφε στο fax, ότι ήταν πρόθυμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του για την ομάδα του Maranello. Αυτό θα ήταν πράγματι το μεγαλύτερο νέο στον χώρο της F1 για χρόνια. Είχαν προηγηθεί όμως πολλά που πρέπει να δούμε.

Το 1989 η Ferrari αποφάσισε να οδεύσει προς την κορυφή της F1 και κύριος σκοπός ήταν να φέρει τους πιο δυνατούς οδηγούς και μηχανικούς, με άλλα λόγια να δημιουργήσει την υπέρ-ομάδα. Την σεζόν του 1989 στη Ferrari βρισκόταν ήδη ένα αξιόλογο group μηχανικών και δύο οδηγοί, μεγάλα ονόματα. O Nigel Mansell και ο Gerhard Berger. Στην McLaren, όμως, βρισκόταν αναμφισβήτητα οι δύο κορυφαίοι εκείνης της εποχής. Ο Alain Prost και ο Ayrton Senna.

Λίγες εβδομάδες μετά το διορισμό του, ο Fiorio έπεισε εύκολα τον τότε πρόεδρο της Ferrari, Piero Fusaro να τον χρηματοδοτήσει για την πραγματοποίηση των σκοπών του.

Πρώτος στόχος ήταν ο Alain Prost, που φαινόταν πιο ευκολόπιστος. Αυτό, γιατί οι σχέσεις του με την ομάδα της McLaren είχαν αρχίσει να φθίνουν και να περνάνε κρίση. Ο Ayrton Senna μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της ομάδας τόσο μέσα, όσο και έξω από τις πίστες. O Γάλλος εύκολα πείστηκε και δήλωσε στο Paul Ricard το 1989, ότι θα οδηγεί την επόμενη χρονιά για την Ιταλική ομάδα. Το πρώτο μέρος του σχεδίου είχε επιτευχθεί..

Οι διαπραγματεύσεις με τον Senna όμως ήταν πιο δύσκολες. Παρ' όλο που έδειχνε ενδιαφέρον να αγωνιστεί στη Ferrari, δεν μπορούσε να σπάσει το συμβόλαιό του με την ομάδα του Ron Dennis ως το τέλος του 1990.

Η φόρμα της Ιταλικής ομάδας πριν τα μέσα της σεζόν του 1990 δεν έδειχνε ότι συγκινούσε ιδιαίτερα τον Βραζιλιάνο. Η θέση του στην McLaren ήταν σίγουρη μέχρι και την Αυστραλία. Όσο για τη Ferrari, το 1990 έδωσε πλέον την "δεύτερη θέση" οδηγού στον Nigel Mansell, αγαπητό στο Ιταλικό κοινό μετά τις εμφανίσεις του "Il Leone" την προηγούμενη σεζόν.

Αν και ο μαχητικότατος Mansell με τον 3 φορές πρωταθλητή Prost φαινόταν καλή συνταγή για την κατάκτηση των πρωταθλημάτων ο Fiorio δεν είχε εγκαταλείψει τα σχέδια του για τον Senna. Ο Senna, όπως είπε ο Fiorio, δεν ήταν ασυγκίνητος στο θρύλο και στο όνομα Ferrari και έδειχνε ενδιαφέρον στο να οδηγήσει για την Ιταλική ομάδα το 1991.

Οι "σοβαρές" διαπραγματεύσεις είχαν αρχίσει νωρίς, για την ακρίβεια μετά το Βραζιλιάνικο GP (δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος) του 1990. Εκείνη τη Δευτέρα μετά το GP o ίδιος ο Senna κάλεσε τον Fiorio στη βίλα του στο Sao Paolo και για πολλές ώρες οι δυο τους διαπραγματευόταν τη νέα συμφωνία.

Στην επιστροφή του στην Ευρώπη ο Fiorio ήταν αισιόδοξος. Ο Senna δεν είχε υπογράψει κάτι επίσημα, αλλά είχε ομολογήσει μεγάλες πιθανότητες συνεργασίας. Η επόμενη τους επικοινωνία ήταν λίγο πριν το Γαλλικό GP το 1990. Συναντήθηκαν ξανά αυτή τη φορά στο Μονακό.

Οι συζητήσεις τους ήταν ακόμα πιο σοβαρές. Ο Fiorio είχε ένα σοβαρό ατού στη διάθεσή του. Στην Ferrari από το 1989 εργαζόταν ο Steve Nichols, υπεύθυνος για το σχεδιασμό της McLaren Mp4 - 4, του κυρίαρχου μονοθεσίου της σεζόν του 1988. Αυτό θα ήταν ένα καλοδεχούμενο στοιχείο για τον Senna. Αν υπήρχε κάτι που ενοχλούσε την συμφωνία, θα ήταν η δυσαρέσκεια της Marlboro να γίνει δευτερεύων χορηγός αντί της Nacional, όπως λογικά θα το απαιτούσε ο Senna. Αλλά, και αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί, κατά τον Fiorio.

Ο Senna εκείνες τις μέρες του Ιουλίου είχε ζητήσει ένα μικρό χρονικό περιθώριο για να το σκεφτεί. Τα χρήματα προφανώς δεν ήταν ο κύριος λόγος. Αυτό που τον ανησυχούσε ήταν η δομή της ομάδας και ποιος θα ήταν ο υπεύθυνος για τον σχεδιασμό των μονοθεσίων.

Ανησυχούσε όμως ο Senna που θα αγωνιζόταν εναντίον του παλιού του team mate; Σε αυτό ακριβώς ήταν, που δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα, όπως τόνισε ο Fiorio.

Την ίδια Κυριακή ο Alain Prost νίκησε το Grand Prix του Paul Ricard και αυτό ήταν ο καταλύτης για την απόφαση του Senna να στείλει εκείνο το fax. Στο fax δηλωνόταν καθαρά, ότι θα δεχόταν να οδηγήσει για τη Scuderia Ferrari υπό έναν - δυο όρους για την σεζόν του 1991 με πιθανότητα και για το 1992.

Στο επόμενο Grand Prix, στο Silverstone, ο Prost πέτυχε την 3η συνεχόμενή του νίκη και όλα έδειχναν, ότι ο Senna πλέον θα θεωρούσε την Ferrari πρωταγωνίστρια ανάμεσα στις ομάδες της Formula 1. Εκεί όμως που όλα έδειχναν ρόδινα, όπως είπε ο Fiorio, τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα.

- "Στην αρχή όταν μου ανατέθηκε ο ρόλος του sporting director στη Ferrari, κανείς δε νοιαζόταν για την ομάδα. Όλοι φαινόταν να έλεγαν: "Δική σου δουλειά είναι, άρα και δικό σου πρόβλημα να την οργανώσεις"?Τώρα όμως, που η ομάδα βρισκόταν συνεχώς στο προσκήνιο, όλοι ήθελαν μερίδιο στην επιτυχία και δε σταματούσαν να χώνουν τη μύτη τους παντού, ενώ πρωτύτερα παρέμεναν στην αφάνεια.

Ένας τέτοιος, ήταν και ο Piero Fusaro, ένας μάλλον γραφειοκρατικός τύπος που δήθεν είχε πιστέψει, ότι είχε παραγκωνιστεί. Και έτσι ξαφνικά διαπίστωσε, ότι τα προβλήματα της Scuderia είχαν λυθεί και οι υπηρεσίες μου πλέον δεν ήταν αναγκαίες. Και μόλις έδειξα να παραπονιέμαι, ο Fusaro μου κήρυξε πόλεμο. Είχε την "φαεινή" ιδέα να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ του Prost και εμένα, με σκοπό να διώξει στα σίγουρα τον Γάλλο από την ομάδα και να τον αντικαταστήσει με τον Senna."..

Με το πέρασμα του χρόνου ο Prost έμαθε, ότι στην ομάδα θα ερχόταν ο Senna και όπως ήταν φυσικό, ένιωσε προδομένος με αποτέλεσμα να στραφεί εναντίον του Fiorio. Προφανώς θα είχε καταλάβει, ότι τη θέση του στην ομάδα θα την έπαιρνε ο Βραζιλιάνος.

Λίγο καιρό αργότερα, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα. Ο Fusaro είπε, ότι η υπόθεση με τον Senna δε θα προχωρήσει παρακάτω. Ο Βραζιλιάνος δε θα ερχόταν ποτέ να οδηγήσει για την ομάδα. Αυτό ήταν και η χαριστική βολή στον Fiorio, που πλέον ένιωθε σαν ηλίθιος μέσα στην ομάδα και κυριότερα προδομένος από αυτήν, παρά όλες του τις υπερπροσπάθειες.

Τα αθλητικά ΜΜΕ είχαν πει, ότι μάλλον το ναυάγιο της επικείμενης σχέσης μεταξύ Senna και Ferrari ήταν λόγω χορηγών, αλλά, με λόγια του Fiorio, η αλήθεια είναι ότι για ακόμη μια φορά η Ferrari είχε αφήσει τις εσωτερικές πολιτικές ίντριγκες να καταστρέψουν τα σχέδιά του.

Αργότερα μέσα στη σεζόν στη Ferrari επικράτησε αναβρασμός. Ειδικότερα μετά το Πορτογαλικό Grand Prix, όταν ο Mansell είχε στριμώξει τον team mate του στην εκκίνηση του αγώνα, επιτρέποντας τις McLaren του Senna και του Berger να περάσουν από δίπλα τους και μπροστά.

Ο Senna παρέμεινε στη McLaren, με την οποία και κέρδισε και το πρωτάθλημα το 1991. Ο Cesare Fiorio απολύθηκε πριν το Grand Prix του Καναδά το 1991 και στην ομάδα sporting director τέθηκε ο Claudio Lombardi και υπεύθυνος στα διοικητικά ο Pierro Lardi Ferrari.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η ομάδα έδιωξε πριν τον τελευταίο αγώνα και τον ίδιο τον Alain Prost, που άφησε την Ferrari το 1991 χωρίς νίκη. Το 1992 η ομάδα βρισκόταν σε τραγελαφικά επίπεδα συναγωνισμού.

Από την ιστορία ξέρουμε ότι είχε προηγηθεί ο αγώνας στη Suzuka το 1990, όπου ο Senna στη πρώτη στροφή ποτέ δε σήκωσε το πόδι του από το γκάζι "καθαρίζοντας" ταυτόχρονα το Γάλλο, το θέμα τίτλου και "κάποιες παλιές υποθέσεις του με τον Prost" . Υπό αυτές πλέον τις συνθήκες, οι Prost και Senna δε θα μπορούσαν να αγωνιστούν ποτέ σαν ομόσταβλοι.

Αν δεν είχαν όμως προηγηθεί αυτοί οι εσωτερικοί αναβρασμοί στην Scuderia, ο Fiorio πίστευε, ότι το 1991 οι Senna και Prost θα οδηγούσαν πάλι μαζί. Όσο για τις σχέσεις, μεταξύ του Prost και του Fiorio, αυτές τελικά ξεκαθάρισαν και ο Fiorio εργάστηκε στην ομώνυμη ομάδα του Prost στα αργότερα χρόνια.

Όσο για τον Fiorio, το μόνο πράγμα που κράτησε μετά την απόλυσή του από την Ferrari ήταν εκείνο το fax ..και είχε κάθε λόγο......
 

 

   
     
     
     
   

 

 

Το λαμπερό ξεκίνημα

O Ayrton Senna έκανε την εμφάνισή του στον κόσμο της Formula 1 το 1984 σε ηλικία 24 ετών, με τα μονοθέσια της Τoleman, μιας ομάδας που ήταν τότε λίγο περισσότερο ισχυρή από όσο η Μinardi των ημερών μας. Παρά το γεγονός ότι διέθετε τον ασθενέστερο σχεδόν κινητήρα του ανταγωνισμού τον 4κύλινδρο της Ηart- ο νεαρός Βραζιλιάνος εντυπωσίασε τους πάντες με την ταχύτητά του και τον τρόπο που οδηγούσε, διεκδικώντας μάλιστα ακόμη και την νίκη από τον πρωτοκλασάτο Αlain Prost στο βροχερό Μονακό του 1984, ώσπου τρομαγμένοι από την επίδοσή του οι οργανωτές διέκοψαν τον αγώνα για να μην χάσει ο Γάλλος την πρώτη θέση. Όμως, η ειρωνία της τύχης τα έφερε έτσι ώστε εκείνο το Grand Prix να συμβάλει στην απώλεια του τίτλου από τον Prost, αφού λόγω της πρόωρης λήξης του μοιράστηκαν οι μισοί βαθμοί και στο τέλος ο Αlain υποσκελίστηκε στην κατάταξη από τον Lauda για μισό βαθμό (Αν ο Γάλλος τερμάτιζε δεύτερος στο Μονακό θα έπαιρνε 6 βαθμούς αντί για τους 4,5 της μισής πρωτιάς του Grand Prix των Μονεγάσκων και πιθανά θα είχε εκείνος το προβάδισμα για το πρωτάθλημα). Από τότε, από την πρώτη του χρονιά στα Grand Prix, ο Ayrton Senna βρήκε τον τρόπο να αμφισβητήσει το ?καθεστώς? των κορυφαίων και να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα. Από τότε όμως χρονολογείται και η φοβερή αντιπαλότητά του με τον Prost, στον οποίο καθόλου δεν άρεσαν τα όσα συνέβησαν στο Μόντε Κάρλο κι αργότερα έλεγε πως ?μπορούσε εκείνη την ημέρα να αυξήσει την απόσταση από εκείνον ό,τι ώρα ήθελε.

1985-1987: H θητεία στην Lotus

SENNA - LOTUS

Επόμενο ήταν μια από τις μεγάλες ομάδες να αρπάξει τον Αyrton και να τον εντάξει στη δύναμή της, ύστερα από το λαμπερό του ξεκίνημα: Στον αγώνα δρόμου που ακολούθησε εκείνη που πρόφθασε ήταν η Lotus, με την οποία ο Senna υπέγραψε συμβόλαιο τριών χρόνων. Η εποχή του θρυλικού Colin Chapman είχε βέβαια περάσει τότε, όμως η βρετανική ομάδα ήταν ακόμα ισχυρή, αν και όπως αποδείχθηκε όχι τόσο ώστε να κατακτήσει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Τα μονοθέσια της Lotus την εποχή εκείνη μπορεί να εξοπλίζονταν με τους ισχυρότατους κινητήρες turbo της Renault και της Honda, αλλά η αξιοπιστία των υπόλοιπων συστημάτων στη συνεργασία μαζί τους δοκιμαζόταν σοβαρά. O Senna έπρεπε να πηγαίνει σιγά για να τερματίζει και να βαθμολογείται, πράγμα που του στερούσε την δυνατότητα να εκμεταλλεύεται την ταχύτητά του για να κερδίζει. Ωστόσο κατάφερε να κάνει τις πρώτες του νίκες και να διεκδικήσει τους τίτλους εκείνης της τριετίας, παραμένοντας εντός του ανταγωνισμού για πάνω από μισή περίοδο κάθε φορά. Εκτός των άλλων ο Βραζιλιάνος διακρίθηκε τότε και για την εκπληκτική προσήλωσή του στις χρονομετρημένες δοκιμές, όπου δεν δίσταζε να εισέρχεται στην πίστα ελάχιστα πριν την λήξη τους και να βελτιώνει ακόμη περισσότερο τους, ήδη κορυφαίους έναντι των υπολοίπων, χρόνους του: Η συνήθεια αυτή θα τον χαρακτήριζε στους αγωνιστικούς χώρους της Formula 1 ως το τέλος της σύντομης ζωής του. Μετά την θητεία του Senna σε αυτήν, η Lotus σημείωσε φθίνουσα πορεία για -οικονομικούς κυρίως λόγους- κι επτά χρόνια αργότερα αποσύρθηκε από τα Grand Prix. Ιδιαίτερα ισχυρή κι ισάξια κάποτε με την Ferrari, η ομάδα αυτή είχε την τιμή ο τελευταίος μεγάλος οδηγός της να είναι αντάξιος της επίσης μεγάλης ιστορίας της στους αγώνες: Οι έξι πρώτες νίκες του Ayrton ήταν συνάμα και οι τελευταίες της Lotus στην Formula 1.

H ΧΡΥΣΗ ΕΞΑΕΤΙΑ

Η αντιπαλότητα με τον Prost

Το 1988 ο Senna υπέγραψε συμβόλαιο με την Μaclaren, στην οποία βρήκε τον ισχυρότερο ανταγωνιστή του και παγκόσμιο πρωταθλητή Αlain Prost. Η βρετανική ομάδα κυριάρχησε στα Grand Prix εκείνη τη χρονιά, κερδίζοντας τους 15 από τους 16 αγώνες της περιόδου. Ο Βραζιλιάνος, ύστερα από αγωνιώδη μάχη πόντο- πόντο με τον Γάλλο team mate του, κατέκτησε το πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα και κατά την αλήστου μνήμης δήλωσή του ήρθε πιο κοντά στο θεό. Η διαρκώς αυξανόμενη φήμη του κι η απόλυτη κυριαρχία του σε χρονομετρημένες δοκιμές και βροχερές συνθήκες αγώνα, μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την αντιπαλότητά του με τον Prost. To 1989 οι σχέσεις των δύο πιλότων έφθασαν στο χειρότερο σημείο τους, με αποκορύφωμα την μεταξύ τους σύγκρουση στην πίστα της Σουζούκα, που έκρινε το πρωτάθλημα υπέρ του Αlain. Ο Γάλλος κατηγορούσε τον Βραζιλιάνο για το κακό κλίμα που υπήρχε εναντίον του στην ομάδα της ΜcLaren και για την ατυχή κατάληξη που είχε ο αγώνας τους, ενώ ο Αyrton διατύπωνε την άποψη πως η Αρχή του Σπορ έκανε τα πάντα για να ευνοήσει τον Prost. Τον επόμενο χρόνο η σύγκρουση στην Suzuka επαναλήφθηκε, όμως τα δεδομένα είχαν πλέον αντιστραφεί: Yπεύθυνος αυτή τη φορά ήταν ο Senna - και χαμένος στην μάχη για τον τίτλο- ήταν ο Alain, που στο μεταξύ είχε αλλάξει εταιρεία κι έτρεχε για την Ferrari. Ο Ayrton Senna ήταν για δεύτερη φορά πρωταθλητής.

μυθικές εμφανίσεις
Το 1991 ήταν η πρώτη χρονιά της Williams FW14 στους αγώνες, με τον Νigel Mansell να χάνει τον παγκόσμιο τίτλο από μια σειρά ατυχιών κι από τα προβλήματα νεότητας του επαναστατικού ηλεκτρονικού του μονοθεσίου. Ο Βραζιλιάνος ήταν ο μοναδικός αντίπαλος του ισχυρότατου αυτού συνδυασμού και τελικά εκείνος που του στέρησε τον τίτλο. Οι οκτώ φορές που κατέκτησε την pole position την περίοδο εκείνη ?μεταφράστηκαν? σε επτά νίκες και μια δεύτερη θέση, στην Μοnza: O Ayrton απέδειξε για μία ακόμη φορά πόσο καλά ήξερε να εκμεταλλεύεται στις συνθήκες κάθε αγώνα τα μοναδικά προσόντα του και στέφθηκε για τρίτη φορά παγκόσμιος πρωταθλητής. Παρά το γεγονός ότι η ζωή τα έφερε έτσι που ο τίτλος εκείνος να είναι ο τελευταίος του, καθώς η McLaren δεν ήταν πλέον ανταγωνιστική ως το σημείο να κερδίσει πρωτάθλημα, ο Senna δεν έπαψε να είναι κορυφαίος ως την τελευταία στιγμή του. Κανείς δεν ξεχνά την τρομερή μονομαχία του 1992 στο Μονακό (αντάξιά της είχε να γίνει από το 1937, με την επική αντιπαράθεση των Brauchitch -Carazziola), όπου ο Μansell με την πανίσχυρη FW14 δεν μπόρεσε ποτέ να προσπεράσει την ασθενική ΜcLaren του Senna και παρέμεινε δεύτερος ως τον τερματισμό. Τον επόμενο χρόνο ο Βραζιλιάνος κέρδισε για έκτη φορά το σπουδαιότερο σιρκουί πόλης στον κόσμο κι έγινε ο απόλυτος άρχοντας του Μόντε Κάρλο, ξεπερνώντας την επίδοση του Graham Hill (5 νίκες) που βαστούσε από το 1969. Το 1993 ήταν και η τελευταία του χρονιά με την ΜcLaren, τερματίζοντας πέντε φορές στην πρώτη θέση, ενώ ο μεγάλος αντίπαλός του Αlain Prost με το ηλεκτρονικό του ταξί (Williams) κατακτούσε το πρωτάθλημα. Ο Αyrton αποχαιρέτησε την ομάδα με μια νίκη στην Αυστραλία, όπου στην συνέχεια αποθεώθηκε από το πλήθος, τους μηχανικούς του και τα στελέχη του βρετανικού team. Κανείς βέβαια δεν περίμενε τότε πως εκείνη θα ήταν η τελευταία του νίκη και πως για την ΜcLaren θα περνούσαν τέσσερα ολόκληρα άγονα χρόνια, δίχως πανηγυρισμούς για την κατάκτηση της πρώτης θέσης σε αγώνα?

Πρωτομαγιά 1994
Στην απογυμνωμένη -λόγω της αλλαγής των κανονισμών- από ηλεκτρονικά συστήματα Williams, στο cockpit της οποίας βρέθηκε ο Αyrton το 1994, αντιπετώπισε πολλά προβλήματα: Αν και δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει την πρώτη θέση, στις κατατακτήριες δοκιμές των δύο πρώτων Grand Prix, το αυτοκίνητό του δεν κατάφερε να τερματίσει, ενώ ο νεαρός Michael Schumacher με ισάριθμες νίκες προηγούνταν στο πρωτάθλημα. Στον τρίτο αγώνα, στην Ίμολα, ο Senna ζήτησε από τους μηχανικούς τους κάποιες τροποποιήσεις. Λέγεται πως αυτές έγιναν στον κολώνα του τιμονιού, αν αυτό έχει ακόμη κάποια σημασία. Η πίστα Εnzo Ferrari ζούσε ένα πολύ άσχημο Σαββατοκύριακο ύστερα από τον χαμό του νεαρού Ratzenberger, τον πρώτο θάνατο πιλότου σε Grand Prix από το Καναδικό Grand Prix του 1982 (Ricardo Palletti). Η ατμόσφαιρα ήταν βαρειά κι ο Senna έντονα φορτισμένος, παρόλα αυτά όμως είχε κατορθώσει με τον χρόνο του στις κατατακτήριες δοκιμές να εξασφαλίσει την pole position για 65η φορά και να ξεκινήσει τον αγώνα του από την πρώτη θέση. Επτά γύρους αργότερα -κι ενώ βρισκόταν στην κορυφή- συνέβη το μοιραίο στην στροφή Tamburello, εκεί όπου το 1989 ο Gerhard Berger έκανε επίσης μια άσχημη έξοδο με την Ferrari του, χωρίς ευτυχώς περαιτέρω επιπτώσεις. Η Williams έπεσε ακυβέρνητη στον τοίχο και -όπως λένε- το θανατηφόρο χτύπημα στον Βραζιλιάνο έδωσε ένα σπασμένο κομμάτι της εμπρός ανάρτησης. Το τι ακριβώς έγινε και τα ακριβή αίτιά του μάλλον δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ, αν και οι ενδείξεις για το αδυνάτισμα της κολώνας του τιμονιού είναι ισχυρές. Οι πρώτοι μήνες μετά τον θάνατο του Senna υπήρξαν παραληρηματικοί για την Formula 1 και σημαδεύτηκαν από ατυχήματα, απότομη πτώση της θεαματικότητας και? αχυρόμπαλες για την μείωση των ταχυτήτων, κατάσταση που θύμιζε τους ελληνικούς αγώνες στο Τατόι της παλιάς εποχής. Σιγά σιγά όμως τα Grand Prix ξαναβρήκαν τον δρόμο τους και η ζωή, όπως πάντα, συνεχίστηκε. Κανείς όμως δεν ξέχασε τον θεό της δεκαετούς περιόδου 1984 1994, που πολύ εύστοχα έγκριτος συνάδελφος τη χαρακτήρισε παλαιότερα με δύο μόνο λέξεις: Formula Senna.


(1960 - 1994)
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ

Συμμετοχές: 161
Νίκες: 41
Pole -positions: 65

Tαχύτεροι γύροι: 19
2η θέση: 23
3η θέση: 16
4η θέση: 7
5η θέση: 6
6η θέση: 3
Βαθμοί: 614
Ομάδες: 4 (Toleman, Lotus, Maclaren, Williams)
Γύροι επικεφαλής: 2.982
Χιλιόμετρα επικεφαλής: 13.645
Πρωταθλήματα: 3 (1988, 1990, 1991 με Μaclaren
Δευτεραθλητής: 2 (1989, 1993 με Μaclaren)
Tριταθλητής: 1 (1987 με Lotus)

Στους μεγαλύτερους όλων των εποχών
Ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1 Ayrton Senna, συμπεριλαμβάνεται ομόφωνα από τον κόσμο του αυτοκινήτου στον άτυπο και εξαιρετικά ολιγομελή κατάλογο των μεγαλύτερων οδηγών αγώνων του 20ου αιώνα: Tazio Nuvolari, Rudolf Carazziola, Juan Manuel Fanzio, Stirling Moss, Jim Clark, Jackie Stewart, Ayrton Senna, Alain Prost. (O Michael Schumacher θα είναι ο επόμενος που θα προστεθεί στην λίστα, όταν η αγωνιστική του σταδιοδρομία ολοκληρωθεί). Σύγκριση μεταξύ των πιλότων αυτών για την ανάδειξη του ?απόλυτου ενός? είναι φυσικά ανέφικτο να γίνει, εφόσον η δράση τους καλύπτει μια περίοδο 80 χρόνων, όπου στο αυτοκίνητο και στον τρόπο οδήγησής του σταδιακά λόγω της διαρκούς εξέλιξης άλλαξαν τα πάντα.

Ayrton Senna Jim Clark: Οι ομοιότητες
Από τους προαναφερόμενους πολύ μεγάλους οδηγούς, μόνο δύο αφιερώθηκαν στους αγώνες με τόση θρησκευτικότητα: Για τον Αyrton Senna και τον Σκοτσέζο Jim Clark τα Grand Prix ήταν κάτι ιερό κι ο τελικός στόχος και των δύο ήταν να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές, τίποτε λιγότερο. Μοναδική ήταν επίσης κι η αφοσίωσή τους στον σκοπό αυτό, καθώς για εκείνους ο τίτλος αποτελούσε την Υπέρτατη Αποστολή τους στη Γη. Δεν είναι τυχαία, ούτε προϊόν ενθουσιασμού, η δήλωση του Ayrton αμέσως μετά την κατάκτηση του πρώτου του πρωταθλήματος στην Formula 1: Αισθάνομαι πως τώρα βρίσκομαι πιο κοντά στο θεό. Επίσης και οι δύο διατήρησαν κοινή στάση ως προς την δημιουργία οικογένειας, αφήνοντας το θέμα αυτό για μετά την λήξη της σταδιοδρομίας τους, αφού η πιθανότητα θανάτου στους αγώνες ήταν υπαρκτή κι εκείνοι δεν ήθελαν να πικράνουν κανένα πολύ δικό τους άνθρωπο με τον ενδεχόμενο χαμό τους. Δυστυχώς, η επιλογή τους δικαιώθηκε. Ο Jim και ο Αyrton υπήρξαν οι ταχύτεροι της εποχής τους, γεγονός που φαίνεται από τον αριθμό νικών τους σε κατατακτήριες δοκιμές (33 και 65 αντίστοιχα). Η επίδοση του Clark (οι 33 pole ?positions) έκανε 21 χρόνια να ξεπεραστεί (Νότιος Αφρική 1968 Μονακό 1989) από τον Senna. Και οι δύο μεγάλοι πιλότοι αγωνίστηκαν για την Lotus, ο ένας σε ολόκληρη την σταδιοδρομία του που συνέπεσε με τους πρώτους της τίτλους, ο άλλος για τρία μόλις χρόνια σημειώνοντας τις τελευταίες της νίκες. Και, προς κακή τύχη του κόσμου των αγώνων και των ιδίων, αμφότεροι είχαν το ίδιο τραγικό τέλος, σε δυστυχήματα περισσότερο ή λιγότερο ανεξιχνίαστα: Η υπόθεση για τον θάνατο του Clark στο Χοκενχάιμ το 1968, ήταν πως κάποιος θεατής διάβηκε κάθετα την πίστα κι ο Σκοτσέζος έπαθε ό,τι έπαθε για να τον αποφύγει. Τέλος, κανείς εκ των δύο δεν είχε τραυματιστεί ποτέ μέχρι τότε από εμπλοκή σε ατύχημα στον αγώνα.

Αyrton Senna Michael Schumacher: Oι διαφορές
Αρκετοί λένε πως αν ο Αyrton δεν είχε σκοτωθεί, ο Γερμανός πολυπρωταθλητής δεν θα ήταν αυτός που είναι σήμερα. Όμως, ο συλλογισμός αυτός δεν φαίνεται σωστός, αφού την χρονιά του θανάτου του ο Senna ήταν ήδη 34 ετών, ενώ το 1994 ο Μichael ήταν μόλις 25. Οι σταδιοδρομίες τους συναντήθηκαν λοιπόν μόνο για λίγο, έτσι θα γινόταν επίσης αν ο Βραζιλιάνος ήταν ακόμη ανάμεσά μας, εφόσον βάσει των ηλικιακών του περιθωρίων πιθανά θα συνέχιζε να αγωνίζεται μέχρι το 1996 1997: Αν και δεν είναι σωστό να μιλάμε με υποθέσεις, το πολύ ?πολύ ο Schumacher να είχε καμμιά 10αριά νίκες λιγότερες και να μετρούσε ως τώρα 4-5 πρωταθλήματα, και πάλι όμως τα συνολικά στατιστικά του θα ήταν κορυφαία. Aλλωστε, ακόμη τα αυξάνει. Ο Γερμανός σε καμμία περίπτωση δεν αγγίζει την θρησκευτικότητα με την οποία ο Βραζιλιάνος αντιμετώπιζε τους αγώνες, παρά το γεγονός ότι η προετοιμασία του γι αυτούς είναι πάρα πολύ εντατική και δημιουργεί νέα επιστημονικά όρια: Σε αντίθεση με τον μεγάλο εκλιπόντα, εκείνος παρουσιάζεται εκνευριστικά προσγειωμένος σε αυτό που κάνει, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που ακόμη ξαφνιάζονται όταν λέει πως απλά κάνει την δουλειά του?. Ποιος ήταν ο πιο γρήγορος; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε, αφού σε άλλες πλέον συνθήκες αγωνίστηκε ο ένας και σε διαφορετικές συνεχίζει να πρωταγωνιστεί ο άλλος. Ακόμη μία σημαντική διαφορά τους έγκειται στην αξιοσύνη και την λαμπρότητα των αντιπάλων τους. O Senna είχε σε ολόκληρη την καριέρα του απέναντί του ως ?αντίπαλο δέος τον πολυπρωταθλητή Αlain Prost, ενώ ο Schumacher ύστερα από την αποχώρηση του Mika Hakkinen δεν αντιμετώπισε ουσιαστικά άλλον ανταγωνιστή κι αυτό μπορεί να είναι ένα μελλοντικό παράπονό του, όταν και εκείνος αποσυρθεί. Ο Μichael έχει μπροστά του να ξεπεράσει ή να ισοφαρίσει δύο ακόμη μεγάλες επιδόσεις ?ρεκόρ του Αyrton. Χρειάζεται ακόμη οκτώ pole positions για να γίνει ο ?απόλυτος πρώτος? και σε νίκες στις κατατακτήριες δοκιμές, ενώ αν κερδίσει το προσεχές Grand Prix στο Μονακό θα φθάσει και εκείνος τις έξι νίκες στο πριγκιπάτο, όσες δηλαδή έχει και ο Senna.

Κέιμενα: 4τροχοί

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....- Ο Senna δεν είναι πια μαζί μας. Πέρασε στην άλλη πλευρά την πρωτομαγιά του 1994, στην Imola, στην στροφή Tamburelo όπου μαζί του τελείωσε και μια ολόκληρη περίοδος για την F1 που έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί......

Ο ήρωας της Βραζιλίας, ο δικός μας ήρωας,  ...... απλά έφυγε για πάντα.......

| www.ayrton-senna.com  |  http://clubs.pathfinder.gr/Heroes  |

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΕΛΙΔΑΣ - ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τελευταία ανανέωση

Παρασκευή, 01. Μαΐου 2020 09:53:57 μμ

 

 

 

ΚΟΡΥΦΗ